وقف, یکی از اعمال حقوقی است که به انشای اراده نیاز دارد و به معنای حبس عین مال و تسبیل منافع آن است. اعمال حقوقی به دو دستة عقد و ایقاع تقسیم می‌شود، فقها درباره ماهیت حقوقی وقف از حیث عقد یا ایقاع بودن, اختلاف نظر دارند: 1. وقف (عام ـ خاص) با اعلام اراده واقف و بدون نیاز به قبول واقع می‌شود؛ 2. وقف خاص به قبول نیاز دارد, ولی در وقف عام, قبول لازم نیست؛ 3. در وقف عام و خاص, قبول شرط است. قانون مدنی ایران مبتنی بر نظر سوم است. درباره مالکیت مال موقوفه, برخی فقها واقف را مالک, برخی عین موقوفه را متعلق به موقوف‌علیه/علیهم و بعضی هم خدا
را مالک مال موقوفه می‌دانند. با بررسی ماهیت حقوقی وقف و وضعیت مالکیت مال موقوفه, ملاحظه می‌شود که: 1. وقف, عقد است نه ایقاع؛
2. با تحقق وقف, شخصیت حقوقی جدیدی شکل می‌گیرد که مالک مال موقوفه است. به این ترتیب, حقوق مدنی ایران و فقه امامیه به هم نزدیک‌تر می‌شوند.
آباد, حمید ابهری علی, & رضیان, عبدالله. (1387). مفهوم و ماهیت وقف و وضعیت مالکیت مال موقوفه در فقه امامیه و حقوق مدنی ایران. مقالات و بررسیها(منتشر نمی شود), 40(2), -.
MLA
حمید ابهری علی آباد; عبدالله رضیان. "مفهوم و ماهیت وقف و وضعیت مالکیت مال موقوفه در فقه امامیه و حقوق مدنی ایران", مقالات و بررسیها(منتشر نمی شود), 40, 2, 1387, -.
HARVARD
آباد, حمید ابهری علی, رضیان, عبدالله. (1387). 'مفهوم و ماهیت وقف و وضعیت مالکیت مال موقوفه در فقه امامیه و حقوق مدنی ایران', مقالات و بررسیها(منتشر نمی شود), 40(2), pp. -.
VANCOUVER
آباد, حمید ابهری علی, رضیان, عبدالله. مفهوم و ماهیت وقف و وضعیت مالکیت مال موقوفه در فقه امامیه و حقوق مدنی ایران. مقالات و بررسیها(منتشر نمی شود), 1387; 40(2): -.
', './data/jmb/coversheet/cover_fa.jpg'))