مسأله "نفس ـ بدن" که امروزه به معضله "ذهن ـ جسم"1 معروف است،
یکی از مهم‌ترین مسائل فلسفی است که از دیدگاههای مختلف یگانه‌انگار و دوگانه انگار (مکتب مونیزمو دوآلیزم) به آن توجه شده است. لایبنیتس
و ملاصدرا از جمله فیلسوفانی هستند که ضمن نقد دیدگاه اسلاف خویش (دکارت و ابن‌سینا) در حل این معضل اندیشیده و راه حل‌های تقریباً مشابهی
ارائه کرده‌اند. از جمله این که ملاصدرا نفس را موجودی در مرز عالم ماده
و تجرد دانسته و لایبنیتس آن را منادی خاص که نه کاملاً مجرد و نه
مادی تلقی کرده است. ملاصدرا ترکیب اتحادی نفس و بدن را نوع منحصر به فردی از انواع ترکیب دانسته و لایبنیتس نیز معتقد است که ترکیب مناد نفس با بدن همانند ترکیب‌های مادی نیست. در این مقاله به بررسی تطبیقی دیدگاه دو فیلسوف و راه‌حل‌های آن‌ها در مورد این مسأله پرداخته شده است.
', './data/jmb/coversheet/cover_fa.jpg'))