این مقاله مرجع یک مخصّص را بعد از چند جمله متعاطف بررسی می کند و پس از تبیین موضوع و اشاره به اهمیّت آن در استنباط احکام فقهی در مقام ثبوت، امکان تعلّق استثناء بر همة جمله های پیشین را اختیار و بر آن استدلال می کند. سپس در مقام اثبات به بحث و بررسی آرای ذیل می پردازد.
1- رجوع به اخیر
2- رجوع به جمیع
3- اشتراک لفظی
4- تفصیل بین وحدت و تغایر جمله ها
5- تفصیل محقق نائینی
6- نظریه توقف
و در پایان بعد از مقایسه دو نظریّة مهم اصولی، رجوع به کل را تقویت و اختیار می نماید.
', './data/jmb/coversheet/cover_fa.jpg'))