بطوریکه میدانیم همواره در کشورهای اسلامی افرادی غیر مسلمان که به یکی از ادیان معتبر منسوخ متدین بوده وجود داشته و دارند که با استفاده از جمیع امکانات و مقدورات اجتماعی زندگانی میکنند . این موضوع تعجبی ندارد زیرا اسلام مردم را فقط بخاطر اینکه مسلمان نیستند طرد نکرده است و حتی چنانکه از کتب سیر و تواریخ و کتب فقهی برمی آید پیامبر اسلام (ص) با گروههائی از آنان قراردادهایئی در باب حمایت از ایشان بسته است روی این اصل با مخالفان عقیده و دین اسلام مخالفتی ندارد چون افراد بشر بندگان خدا هستند و اگر کسی اسلام نیاورد لزومی ندارد که با او قطع رابطه شود زیرا اسلام مکتب صفا و صمیمیت ، و داد و دوستی و صلح و سلم است ، بنابراین چون شارع مقدس نتوانسته است این موضوع اساسی و حائز اهمیت را نادیده بگیرد ، از این رو قوانین و مقرراتی را از نظر روابط آنها با دولت از یکطرف و با هم مسلکان خویش از طرف دیگر وضع نموده تا آنها نیز بتوانند با آسایش خاطر در پناه دولت اسلامی از مزایای قوانین موضوعه و نعمتهای خداداده استفاده کنند. از جمله قوانینی که وضع شده قوانین مربوط به حقوق اقلیتهای دینی در اسلام است که موضوع بحث ما در این مقاله می باشد . قبل از اینکه وارد بحث در مسائل اساسی بشویم تذکر این نکته را لازم میدانم که منظور از اقلیت دینی افرادی غیر مسلمان است که در دولت اسلامی تابعیت نموده و عقد ذمه را منعقد مینمایند.
', './data/jmb/coversheet/cover_fa.jpg'))