تقیه که در لغت به معنای پرهیز از خطر و حفظ جان و مال است، در اصطلاح دینی، و در زمینه های گوناگون اعتقادی و سیاسی ، معنایی بس گسترده یافته و مجادلات پردامنه ای برانگیخته است. ما، پس از بررسی منابع خود، نخست به شرح معانی لغوی و اصطلاحی آن می پردازیم. سپس ماجراهایی تاریخی چون گرفتار آمدن چند تن از مسلمانان- از جمله یاسر و پسرش عمّار و نیز سمیه به دست کفار قریش را عرضه می کنیم و به شأن نزول برخی آیات و نیز تفاسیر گوناگونی که پیرامون موضوع تقهیه می گردد اشاره می نمائیم. آنگاه به ذکر احکام فقهی فقیه، جواز، مشروعیت، وجوب یا استحباب و یا حرمت آن از دیدگاه فقهیان و متکلمان اهل سنت و شیعه می پردازیم و مقتضیات سیاسی و اجتماعی و یا رخدادهایی را که ائمه اطاهارر و شیعیان را به بهره برداری از تقیه مجبور ساخته، و نیز صدور برخی احادیث ناهماهنگ را که زائید‌ة تقیه بوده است، شرح می دهیم.
', './data/jmb/coversheet/cover_fa.jpg'))