TY - JOUR ID - 20887 TI - تعبیر از اراده با اشاره در فقه اسلامی JO - مقالات و بررسیها(منتشر نمی شود) JA - JMB LA - fa SN - 1010-4968 AU - ضییایی, محمد عادل AU - یزدان پرست, یونس AD - دانشگاه تهران Y1 - 2010 PY - 2010 VL - 41 IS - 1 SP - EP - KW - اراده KW - اشاره KW - دلالت KW - رضا KW - ضرورت DO - N2 - اراده، اساس عقود و تصرّفات به شمار می‌آید، به گونه‌ای که بدون آن نمی‌توان بر هیچ عقد و تصرّفی آثار شرعی و حقوقی مترتب کرد. اراده، امری است پوشیده که مکان آن قلب است و کشف آن نیازمند نوعی اظهار؛ که اشاره یکی از آنهاست. اشاره همچون وسایل دیگر تعبیر از اراده، یعنی لفظ، کتابت، فعل و سکوت دارای احکامی است. به طور کلی اشاره یا در شخص لال مادرزاد مطرح است که اشارة وی بنا بر ضرورت تعبیر کنندة اراده است، مگر اینکه قادر به نوشتن باشد که در این حالت کتابت بر اشاره ارجحیت دارد و یا اشاره در مورد شخص لال عارضی (غیر مادر زاد) محل بحث است که اشارة وی بنا بر دفع حرج و ضرر، ملاک تنفیذ است و احتمال رفع لال بودن وی در آینده هیچ تأثیری در حکم ندارد و یا اشاره از شخص ناطق حاصل می‌شود که در این حالت هم تعبیر به اراده می‌گردد، زیرا عرف حاضر در تعاملات مردم در مجالس قانونگذاری یا بازارهای بورس و غیره بیانگر تعبیر از اراده است. در همة موارد، اشاره باید مفهم و واضح باشد. UR - https://jmb.ut.ac.ir/article_20887.html L1 - ER -